Kickboxing Lublin Treningi
Kickboxing - dyscyplina sportowa, w której walczy się stosując zarówno bokserskie ciosy pięścią, jak i kopnięcia.
Kickboxing K1-Rules to formuła wprowadzona i spopularyzowana przez japońską organizację
K-1, gdzie dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3x3 lub 5x3 min.
Zajęcia personalne to profesjonalne treningi, dopasowane do indywidualnych potrzeb oraz możliwości ćwiczącego.
Treningi personalne z trenerem obejmują naukę technik danych sportów walki, naukę pracy na przyrządach, worek, tarcze z trenerem, ćwiczenia w parach z trenerem lub partnerem treningowym, dla chętnych sparingi.
Klub prowadzi zajęcia personalne dla osób w każdym wieku oraz o różnym stopniu zaawansowania. Serdecznie zapraszamy Dzieci, Młodzież oraz Dorosłych.
Nasz Klub także prowadzi specjalistyczne przygotowania zawodników do walk amatorskich oraz zawodowych. Zajęcia personalne prowadzimy także dla Kobiet.
Ty i Twój Trener, który pomoże Ci osiągnąć Twój cel i skupić się w 100% tylko na Tobie. Indywidualne zajęcia z Trenerem są najskuteczniejszym sposobem osiągnięcia upragnionych rezultatów.
Treningi personalne prowadzone są każdego dnia od godz. 7:00 do 22:00 w Lublinie W HALI GLOBUS oraz w Studio Treningu Personalnego ul. Ametystowa 1.
Kick-boxing - dyscyplina sportowa, w której walczy się stosując zarówno bokserskie ciosy pięścią, jak i kopnięcia.
W większości języków stosuje się angielską nazwę "kick-boxing" (zwykle dostosowaną fonetycznie i ortograficznie do danego języka) na określenie ogółu dyscyplin sportowych, w których walczy się głównie za pomocą kopnięć oraz ciosów bokserskich (we Francji w tym znaczeniu używa się określenia boxe pieds-poings). Jest to jednak uproszczenie, gdyż sporty walki takie jak boks tajski, chińskie sanshou ( sanda), savate, boks birmański, a także niektóre odmiany taekwondo (głównie ITF) i karate, mimo że wykazują wiele cech wspólnych z kick-boxingiem, a ich przedstawiciele startują również w turniejach tej dyscypliny, są w gruncie rzeczy odrębnymi sportami walki.
W ścisłym znaczeniu tego słowa określenie "kick-boxing" odnosi się do dyscyplin rozwiniętych przez Japończyków (kick-boxing japoński) i przez Amerykanów (kick-boxing amerykański) w latach 60. i 70. XX wieku. Na określenie amerykańskiego kick-boxingu używa się też nazwy full-contact karate lub w skrócie "full contact".
Japońska forma kick-boxingu powstała przez połączenie technik boksu tajskiego i karate. Rozwinęła się w drugiej połowie lat 60., gdy promotor bokserski Osamu Noguchi, zainspirowany walkami, które widział w Tajlandii, chciał zaszczepić boks tajski w Japonii. W tym celu sprowadzono z Tajlandii trzech tajskich bokserów, aby walczyli przeciwko trzem karatekom ze szkoły Oyamy (którą później nazwano Kyokushin). Japończycy wygrali wówczas 2 z 3 walk. Przy okazji Noguchi i Kenji Kurosaki (obaj instruktorzy Kyokushin) przestudiowali boks tajski i opracowali nowy sport, łączący obie sztuki walki, który Noguchi nazwał "kick-boxingiem". Pierwotnie dozwolone były kopnięcia, uderzenia pięściami, kolanem, łokciem, rzuty z judo, a także właściwe dla karate ciosy głową. Z czasem te dwie ostatnie techniki odrzucono.
Kick-boxing wkrótce stał się bardzo popularny w Japonii, był transmitowany w telewizji, a Tadashi Sawamura został jedną z największych gwiazd tej dyscypliny. Kiedy zakończył swą karierę, popularność kick-boxingu w Japonii zaczęła jednak maleć. Dopiero wraz z założeniem organizacji K-1 w 1993 roku, nastąpił renesans tego sportu.
K-1 formuła wprowadzona i spopularyzowana przez japońską organizację
K-1, dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3x3 lub 5x3 min.