Ogłaszamy nabór do sekcji STÓJKOWEJ MUAYTHAI / SANDA

PEŁNY ROZKŁAD ZAJĘĆ W ZAKŁADCE "GRAFIK"

ZAPISZ SIĘ NA SEKCJE LUB TRENUJ INDYWIDUALNIE Z TRENEREM

MUAY THAI BOKS TAJSKI SANDA LUBLIN

Trening Stójkowy MUAY-THAI / SANDA to pomysł na trening dla osób które nie lubią walki w parterze. (TRENINGI MMA: 70% sTÓJKA, 30% PARTER). Zapraszamy wszystkie osoby które chcą poznać i nauczyć się technik stójkowych, które z pewnością mogą się przydać w walce na ulicy oraz stanowią świetne uzupełnienie dla osób trenujących np. MMA. Na treningu poznasz ogrom technik i kombinacji. Trenujemy zarówno w rękawicach bokserskich jak i w rękawicach do MMA. Treningi są prowadzone z przygotowaniem pod ulicę jak i pod zawody. Wysoka jakość treningów zapewni Ci szybkie zdobycie wiedzy i umiejętności w bezpieczny sposób. Treningi w naszym Klubie przeznaczone są dla wszystkich chętnych, zarówno początkujących jak i zaawansowanych w sztukach walki.
Czy jesteś nowicjuszem czy zaawansowanym, treningi w naszym klubie miło Cię zaskoczą: jakością, metodyką nauczania, wysokim poziomem technicznym oraz indywidualnym podejściem do każdego ćwiczącego.
Na naszych zajęciach nie spotkasz się z buddyzmem, tajemniczymi siłami, lataniem i krzyczeniem.

Muay Thai wywodzi się z Tajlandii. Początek rozwoju starożytnego muay thai (tzw. muay boran), jako wyodrębnionego i posiadającego cechy charakterystyczne stylu walki wręcz, datuje się według źródeł archeologicznych na początek XIII wieku (era Sukhothai). Czterej wojownicy Jatubaht, którzy ochraniali królewskiego słonia po stracie broni musieli używać Muay thai. U swoich źródeł był silnie zrytualizowanym i przesyconym elementami religijnymi, stylem obejmującym taniec przed walką (waikhru) oraz rytualne metody treningowe. W miarę szerszej jego adaptacji na potrzeby tajlandzkiej armii, włączono do niego elementy walki bronią (krabi-krabong) oraz za pomocą owijaczy na ręce zwanych "kaad chuek", które w celu zadawania większych obrażeń były specjalnie utwardzane i nabijane kamiennym żwirem (wg niektórych źródeł także szkłem i innymi podobnymi materiałami). Na rozwój muay boran wpłynęło też silnie chińskie Wushu, z którym Tajowie zetknęli się w na początku drugiej połowy XVIII wieku, a z którego zaczerpnięto rozmaite techniki uderzeń zadawanych z wyskoku.

W roku 1887 na mocy dekretu królewskiego otwarto wydziały wychowania fizycznego na nowych akademiach wojskowych zachodniego typu i w kolegiach nauczycielskich. Wśród obowiązkowych zajęć był boks tajski, praktykowany dwa razy w tygodniu przez półtorej godziny. Większość młodych bokserów jednakże pochodziła z klasy pracującej i trenowała w swoich wioskach i pobliskich świątyniach. Instruktorzy, zarówno z wiosek, jak i ze świątyń, byli z reguły bokserami, którzy zakończyli karierę sportową. Przed głównymi imprezami obiecujący zawodnicy trenowali codziennie, a w celu zachęcenia ich otrzymywali stypendia treningowe od lokalnych przedstawicieli rządu i możnowładców.

Do końca XIX wieku wykształciły się w miarę jednolite ringowe reguły muay thai przy użyciu owijaczy (w formule zwanej "muay kaad chuek" ). W 1921 walki w boksie tajskim zaczęły odbywać się na wzniesionych platformach otoczonych linami. Powód był taki, że platforma i liny zapobiegały przed wdarciem się kibiców na ring. A w roku 1929 właściciel stadionu Suan Sanuk wprowadził ring dla tajskich bokserów z trzema linami i narożnikami, głównie dlatego, że miał nadzieję na organizowanie międzynarodowych walk bokserskich.

Ze względu na wysoką urazowość walk, od połowy lat 20. XX wieku zaczęto wycofywać z ringu owijacze "kaad chuek" oraz wyłączać stosowanie bardziej destrukcyjnych technik, takich jak kopnięcia w krocze, dźwignie, rzuty czy uderzenia głową. Najprawdopodobniej bezpośrednią przyczyną tych zmian była śmierć zawodnika na ringu stadionu Lak Muang w Bangkoku. Na początku lat 30. XX wieku zawodnicy boksu tajskiego zaczęli używać metalowych ochraniaczy na krocze i skórzanych rękawic bokserskich. Stosowanie rękawic bokserskich stało się przy okazji przyczyną rozbudowania technik muay thai o elementy zachodnioeuropejskiego boksu. Przyjęto zmodyfikowane przepisy bokserskie markiza Quensberry i w ślad za tym profesjonalne walki Tajów wyznaczono na 5 rund po 3 minuty każda. Stopniowo wprowadzono podział zawodników na kategorie wagowe. Wszystko to uczyniło z muay thai popularny na całym świecie sport walki.

Niemniej jednak, wiele z tradycji przetrwało. Na przykład, zawodnicy nadal wykonywali tradycyjny taniec przed walką (waikhru), początkowo, by przedstawić region, z którego pochodzą, a dziś ze względu na zwyczaje. Wykonywali swoje modły do bogów i odmawiali walki, jeżeli nie towarzyszyły im synkopowane rytmy tajskiej muzyki ludowej. Zespół muzyczny składał się z samych mężczyzn (aby uniknąć osłabienia sił zawodników): flecisty, dwóch bębnistów i cymbalisty. Flecista kierował perkusistami i zmieniał swe tony w zależności od tempa walki i emocji przejawianych przez tłum.

Około roku 1935 ośrodki, w których rozgrywano walki, zaczęły przeznaczać część zysków na pomoc tajlandzkim instytucjom dobroczynnym i armii Tajlandii. Taka praktyka stosowana jest do czasów obecnych.

Dzisiejsze muay thai jest ringowym sportem walki. Jest to styl rozgrywany w stójce (zawodnik leżący na deskach nie uczestniczy w walce). Formułą walki jest wyłącznie full-contact, gdzie ciosy zadaje się z pełną siłą. Istnieją także szkoły uczące tradycyjnych technik muay boran (dawny starożytny boks). W Polsce boks tajski uprawia się od początku lat 90. XX wieku.

SANDA (chinese kickboxing, shootboxing) w języku chińskim oznacza wolną walkę. Drugą bardzo popularną nazwą tej formy walki jest Sanshou. Walki SANDA są bardziej efektowne niż każda inna metoda pełno-kontaktowej walki sportowej. Trening SANDA jest bardzo wszechstronny i dobrze dopracowany. Zapewnia wysoki poziom wyszkolenia zawodnika w stójce i w zwarciu. Prócz technik stójkowych takich jak stosowane są w Muay-Thai, Sanda ma szeroki wachlarz technik zwarciowych, wykorzystuje podcięcia, obalenia i rzuty. Ze względu na dopuszczenie tych wszystkich technik, zwłaszcza rzutów i podcięć, walki są bardzo widowiskowe, a zawodnicy startujący w nich muszą wykazać się wszechstronnością i bardzo dobrym przygotowaniem technicznym oraz kondycyjnym. Trening Sanda z uwagi na szeroki wachlarz technik oraz specjalne metody treningowe jest bardzo praktyczny na ulicy. Podczas treningu nacisk kładziony jest głównie na sparingi i technikę.